De Prinses Irenebuurt is gebouwd in de jaren 1954 - 1958 op een stuk braakliggend terrein dat het Zandland werd genoemd. Het Zandland was al voor de Tweede Wereldoorlog opgehoogd met zand ten behoeve van woningbouw. Na het Zuider Amstelkanaal hield de stad in die tijd op. Er was nog geen voetgangersbrug. Het zandland was een ideaal speelterrein voor de kinderen in Zuid.
In 1954 waren gereed: de Henriëtte Bosmansstraat, een deel van de Prinses Marijkestraat (westzijde en nr. 3, op de hoek met de Minervalaan), oostzijde Willem Pijperstraat, oostzijde Prinses Margrietstraat, de daar tegenoverliggende bouwblokken aan de Catharina van Renesstraat, de Evert Cornelisstraat en een deel van de Willem Kesstraat (laagbouw zuidzijde).
In 1958 was ook de rest van de woningen gereed. In 1975 werd de huidige voetgangers- en fietsersbrug over het Zuider Amstelkanaal gebouwd, ter vervanging van de tijdelijke brug uit 1955 ter hoogte van de Michelangelostraat. In 1978 werd Station Zuid in gebruik genomen.
Meer over de geschiedenis van de buurt is te vinden in het boek Godin van de Zuidas; de Minervalaan - As in tijd en ruimte, Marlies Buurman en Maarten Kloos (redactie), Architectura & Natura, Amsterdam 1999.
1942: Stadionkade, Zuider Amstelkanaal en het Zandland
2002
1999